Huwebes, Nobyembre 25, 2004
Nakaranas ka na ba noong bata ka pa na matakot sa mga bampira at aswang?
Ito yung mga gabi sa buhay ko na tatakbo ako sa kwarto ng aking nanay at tatay upang doon na matulog katabi nila. O kaya naman ay ang piliting matulog na may nakatalukbong na kumot sa buong magdamag kahit na sobrang init wag lamang makagat sa leeg ng mga nagnanakaw ng dugong ito. Nananaginip pa ako noon ng mga patay na bigla nalamang mabubuhay at pupunta sa aming bahay para kuhanin ako at gawin ding kampon ng kadiliman na katulad nila.
Naranasan ko ito noong kasagsagan ng mga pelikulang Shake Rattle and Roll at Halimaw sa Banga na nagdulot sa akin ng hindi pagkakatulog sa loob ng mga isang linggo (at dapat may katabing bawang sa kama) Na nagiging dahilan kung bakit lagi akong napapagalitan ng nanay dahil lagi niyang nilalabhan ang bed sheet dahil sa baho ng bawang. Ultimo ang pagpunta sa aming CR noon upang umihi sa gabi ay nagpapasama pa ako sa aking nanay. Hindi narin ako maaaring utusan upang bumili sa gabi sa aming suking tindahan (Dely's Store) sapagkat hindi ako maaring lumabas sa takot sa bampira, werewolves at aswang at kung anu-ano pa na sa aking imahinasyon ay naglipana sa paligid.
Nakakatawa hindi ba?
Hanggang sa may mabasa ako ukol sa isang kakaibang sakit sa balat at sa circulatory system na maaaring isipin natin na pinagmulan ng mga sinasabing alamat sa mga bampira. Ito ay ang sakit na PORPHYRIA na noong Middle Ages natuklasan. Ito ay isang namamanang sakit na nakakaapekto sa isa(1) bawat 25,000 na tao. Pinaniniwalaan na ang sikat na pintor na si Vincent van Gogh na pumutol sa kanyang sariling tenga at nakapagbenta lamang ng isang painting sa tanang buhay niya ay nagkaroon ng sakit na ito.
Hindi nakakagawa ng iron-containing heme na bahagi ng hemoglobin (ang nagbibigay sa dugo ng pula nitong kulay) ang mga taong may ganitong karamdaman. nasabi ko na maaaring nag-ugat sa sakit na ito ang maraming alamat sa bampira at werewolves dahil sa mga kakaibang sintomas nito na maaari nating ikumpara sa karaniwang nagaganap sa isang "aswang" o bampira sa ating imahinasyon.
Ang mga sintomas ng PORPHYRIA ay ang mga sumusunod:
* Photosensitivity o ang pagkakaroon ng mga kakaibang epekto ng sikat ng araw sa katawan. Sinasabing kapag nasisikatan ng araw ang mga taong may karamdamang ito ay nagkakaroon sila ng mga sugat at bigla na lamang nagdudugo ang ilang bahagi ng kanilang katawan. Minsan din ay bigla nalamang napuputol ang mga daliri sa paa at kamay at pati na ang ilong tuwing nasisikatan sila ng araw.
(Ito marahil ang dahilan kung bakit sinasabing ang mga bampira ay lagi nalamang nasa loob ng madidilim na lugar at tuwing gabi lamang lumalabas)
* Ang mga ngipin din ay abnormal ang paghaba lalo na ang mga pangil. Umuurong din ang kanilang mga gilagid na lalong nagpapalitaw ng kanilang mga ngipin.
(Ito kaya ang basehan ng mga matutulis na "pangil" ng mga bampira?)
* Abnormal na paglago ng buhok sa mukha at mga kamay ng biktima. minsan din ay tila nagiging "paws" ang mga kamay ng may sakit na ganito.
(Basehan marahil ng alamat ng werewolves?)
* Pinaniniwalaan din na ang pag-iinject ng heme sa katawan ay isa sa mga panlunas sa sakit na ito. At dahil nga wala pang Heme injections noong Middle Ages, marahil ang mas mabuting paraan na naisip nila ay ang pag-inom ng dugo.
(Na siya namang kilalang ginagawa ng mga bampira sa kanilang mga biktima)
* Ang mga matatapang na mga kemikal at amoy ay nagdudulot din ng paglala ng mga sintomas ng sakit na ito. Ang mga ilan sa mga matatapang na kemikal at amoy ay katulad ng sa BAWANG, sibuyas atbp.
(Maaaring maging basehan ng paniniwala na ang mga aswang ay takot sa bawang)
Sa pagkukumparang ito, marahil nga ay nakahanap na ng siyentipikong paliwanag ukol sa mga bampira at aswang na nagdudulot sa mga maliliit na bata ng takot.(kagaya ko dati..hehe)
Tunay ngang nakakatawa pero kung iniisip ko dati na posible akong maging biktima ng mga naglipanang mga aswang at bampira sa paligid....Siguro nga ay nagkakamali ako.. Sapagkat sila palang may kakaibang karamdamang ganito ang nagmimistulang biktima at ang siyang dahan-dahang ninanakawan ng dugo, na siyang pumapatay sa kanilang sistema...
AsWang-aSwaNgan
Nakaranas ka na ba noong bata ka pa na matakot sa mga bampira at aswang?
Ito yung mga gabi sa buhay ko na tatakbo ako sa kwarto ng aking nanay at tatay upang doon na matulog katabi nila. O kaya naman ay ang piliting matulog na may nakatalukbong na kumot sa buong magdamag kahit na sobrang init wag lamang makagat sa leeg ng mga nagnanakaw ng dugong ito. Nananaginip pa ako noon ng mga patay na bigla nalamang mabubuhay at pupunta sa aming bahay para kuhanin ako at gawin ding kampon ng kadiliman na katulad nila.
Naranasan ko ito noong kasagsagan ng mga pelikulang Shake Rattle and Roll at Halimaw sa Banga na nagdulot sa akin ng hindi pagkakatulog sa loob ng mga isang linggo (at dapat may katabing bawang sa kama) Na nagiging dahilan kung bakit lagi akong napapagalitan ng nanay dahil lagi niyang nilalabhan ang bed sheet dahil sa baho ng bawang. Ultimo ang pagpunta sa aming CR noon upang umihi sa gabi ay nagpapasama pa ako sa aking nanay. Hindi narin ako maaaring utusan upang bumili sa gabi sa aming suking tindahan (Dely's Store) sapagkat hindi ako maaring lumabas sa takot sa bampira, werewolves at aswang at kung anu-ano pa na sa aking imahinasyon ay naglipana sa paligid.
Nakakatawa hindi ba?
Hanggang sa may mabasa ako ukol sa isang kakaibang sakit sa balat at sa circulatory system na maaaring isipin natin na pinagmulan ng mga sinasabing alamat sa mga bampira. Ito ay ang sakit na PORPHYRIA na noong Middle Ages natuklasan. Ito ay isang namamanang sakit na nakakaapekto sa isa(1) bawat 25,000 na tao. Pinaniniwalaan na ang sikat na pintor na si Vincent van Gogh na pumutol sa kanyang sariling tenga at nakapagbenta lamang ng isang painting sa tanang buhay niya ay nagkaroon ng sakit na ito.
Hindi nakakagawa ng iron-containing heme na bahagi ng hemoglobin (ang nagbibigay sa dugo ng pula nitong kulay) ang mga taong may ganitong karamdaman. nasabi ko na maaaring nag-ugat sa sakit na ito ang maraming alamat sa bampira at werewolves dahil sa mga kakaibang sintomas nito na maaari nating ikumpara sa karaniwang nagaganap sa isang "aswang" o bampira sa ating imahinasyon.
Ang mga sintomas ng PORPHYRIA ay ang mga sumusunod:
* Photosensitivity o ang pagkakaroon ng mga kakaibang epekto ng sikat ng araw sa katawan. Sinasabing kapag nasisikatan ng araw ang mga taong may karamdamang ito ay nagkakaroon sila ng mga sugat at bigla na lamang nagdudugo ang ilang bahagi ng kanilang katawan. Minsan din ay bigla nalamang napuputol ang mga daliri sa paa at kamay at pati na ang ilong tuwing nasisikatan sila ng araw.
(Ito marahil ang dahilan kung bakit sinasabing ang mga bampira ay lagi nalamang nasa loob ng madidilim na lugar at tuwing gabi lamang lumalabas)
* Ang mga ngipin din ay abnormal ang paghaba lalo na ang mga pangil. Umuurong din ang kanilang mga gilagid na lalong nagpapalitaw ng kanilang mga ngipin.
(Ito kaya ang basehan ng mga matutulis na "pangil" ng mga bampira?)
* Abnormal na paglago ng buhok sa mukha at mga kamay ng biktima. minsan din ay tila nagiging "paws" ang mga kamay ng may sakit na ganito.
(Basehan marahil ng alamat ng werewolves?)
* Pinaniniwalaan din na ang pag-iinject ng heme sa katawan ay isa sa mga panlunas sa sakit na ito. At dahil nga wala pang Heme injections noong Middle Ages, marahil ang mas mabuting paraan na naisip nila ay ang pag-inom ng dugo.
(Na siya namang kilalang ginagawa ng mga bampira sa kanilang mga biktima)
* Ang mga matatapang na mga kemikal at amoy ay nagdudulot din ng paglala ng mga sintomas ng sakit na ito. Ang mga ilan sa mga matatapang na kemikal at amoy ay katulad ng sa BAWANG, sibuyas atbp.
(Maaaring maging basehan ng paniniwala na ang mga aswang ay takot sa bawang)
Sa pagkukumparang ito, marahil nga ay nakahanap na ng siyentipikong paliwanag ukol sa mga bampira at aswang na nagdudulot sa mga maliliit na bata ng takot.(kagaya ko dati..hehe)
Tunay ngang nakakatawa pero kung iniisip ko dati na posible akong maging biktima ng mga naglipanang mga aswang at bampira sa paligid....Siguro nga ay nagkakamali ako.. Sapagkat sila palang may kakaibang karamdamang ganito ang nagmimistulang biktima at ang siyang dahan-dahang ninanakawan ng dugo, na siyang pumapatay sa kanilang sistema...
Martes, Nobyembre 16, 2004
Bakit ganito ako?
Dati na wala akong blog, tila mas madami pa sa mga sumusulpot na kabute tuwing tag-ulan ang mga nais kong isulat para sa blog... Pero ngayon naman na may blog na ako at lahat ay tila mas madalang pa yata sa patak ng ulan sa tag-araw ang pagnanais ko na sumulat.... Hindi naman ako ganito dati. Noon, hanggat maaari ay lagi akong may hawak na lapis at papel upang kung ano man ang aking makikita sa aking paligid na makakahuli sa aking atensyon ay dagli ko kaagad ito isusulat kahit nasaan man ako (kahit sa restroom pa..hehehe)
Hanggang sa kaninang umaga... Habang naglalakad sa kahabaan ng Ayala Blvd. sa pagitan ng TUP at PNU, bigla ko nalamang naramdaman ang malakas na pagnanais na maggawa ng blog... At ayun, naisip ko nalamang ng ikwento ang aking buhay tuwing umaga.
Kasalukuyan akong naninirahan ngayon sa isang liblib na kalye sa may San Marcelino (Teresa St.) na kung iisipin ay medyo may kalayuan sa Peyups. Bawat umaga, tinatahak ko ang mahabang stretch ng Ayala Blvd na kilalang-kilala na pugad ng mga holdapers at snatchers (lalo na tuwing madaling araw). Kahalo pa ng takot na ito ay ang maagang pagkahilo dahil sa sandamakmak na naglalakihang trak at sasakyan na dumadaan sa kalsadang katabi nito. Syempre pa, hindi rin maiiwasan sa paglalakad ang pagbubungguan ng mga estudyante at ang pagsisik-sikan lalo na tuwing mag-aalas siete ng umaga at alas-kwatro naman sa hapon... Kakaiba rin ang pakiramdam ng isang estudyanteng hindi naka-uniporme na mag-isang naglalakad sa dagat ng mga estudyanteng pusturang-pustura sa kanilang nagpuputiang uniporme
Subalit sa kabila ng nadadama kong takot, pagkahilo at pakiramdam na pagiging iba,.. may kakaiba ring kaligayahan ang napapasaloob ko tuwing naglalakad ako tuwing umaga.. Kaligayahan na marahil ay nag-uugat sa natatanging pakiramdam ng pagiging malaya at pagiging iba sa nakararami; pagiging malaya na isuot ang mga nais ko at ang pagkakaroon ng oras upang makapagisip-isip sa mga bagay-bagay na bumabagabag sa akin at sa mga nararanasan na kakaiba... Sa loob ng labinlimang minutong lakaring ito, napapagana ko ang aking imahinasyon tulad ng pagnanais na mawala nalamang ang lahat ng makakasalubong ko at maging malinis sa mga tao at mga sasakyan ang nilalakaran ko.. Naiisip ko rin kung ano kaya ang mga iniisip ng mga tao na nakaksalubong ko at doon ako nagsisimula na gawan sila ng mga dialogue na nakakatawa..Kung minsan naman ay kinakausap ko nalamang ang aking Bestfriend na si Jesus..la lang! kamustahan.
Marahil noong una ay hindi ko naeenjoy ang paglalakad ng mag-isa tuwing umaga, pero ngayon, tila nakakitaan ko na ito ng kakaibang kaligayahan.. praktikal at tama lamang marahil ito sapagkat mahigit dalawang taon ko pa itong gagawin sa bawat araw na gagawin ng Diyos...*Buntunghininga... Good luck sa akin!
UMAGA SA AYALA
Bakit ganito ako?
Dati na wala akong blog, tila mas madami pa sa mga sumusulpot na kabute tuwing tag-ulan ang mga nais kong isulat para sa blog... Pero ngayon naman na may blog na ako at lahat ay tila mas madalang pa yata sa patak ng ulan sa tag-araw ang pagnanais ko na sumulat.... Hindi naman ako ganito dati. Noon, hanggat maaari ay lagi akong may hawak na lapis at papel upang kung ano man ang aking makikita sa aking paligid na makakahuli sa aking atensyon ay dagli ko kaagad ito isusulat kahit nasaan man ako (kahit sa restroom pa..hehehe)
Hanggang sa kaninang umaga... Habang naglalakad sa kahabaan ng Ayala Blvd. sa pagitan ng TUP at PNU, bigla ko nalamang naramdaman ang malakas na pagnanais na maggawa ng blog... At ayun, naisip ko nalamang ng ikwento ang aking buhay tuwing umaga.
Kasalukuyan akong naninirahan ngayon sa isang liblib na kalye sa may San Marcelino (Teresa St.) na kung iisipin ay medyo may kalayuan sa Peyups. Bawat umaga, tinatahak ko ang mahabang stretch ng Ayala Blvd na kilalang-kilala na pugad ng mga holdapers at snatchers (lalo na tuwing madaling araw). Kahalo pa ng takot na ito ay ang maagang pagkahilo dahil sa sandamakmak na naglalakihang trak at sasakyan na dumadaan sa kalsadang katabi nito. Syempre pa, hindi rin maiiwasan sa paglalakad ang pagbubungguan ng mga estudyante at ang pagsisik-sikan lalo na tuwing mag-aalas siete ng umaga at alas-kwatro naman sa hapon... Kakaiba rin ang pakiramdam ng isang estudyanteng hindi naka-uniporme na mag-isang naglalakad sa dagat ng mga estudyanteng pusturang-pustura sa kanilang nagpuputiang uniporme
Subalit sa kabila ng nadadama kong takot, pagkahilo at pakiramdam na pagiging iba,.. may kakaiba ring kaligayahan ang napapasaloob ko tuwing naglalakad ako tuwing umaga.. Kaligayahan na marahil ay nag-uugat sa natatanging pakiramdam ng pagiging malaya at pagiging iba sa nakararami; pagiging malaya na isuot ang mga nais ko at ang pagkakaroon ng oras upang makapagisip-isip sa mga bagay-bagay na bumabagabag sa akin at sa mga nararanasan na kakaiba... Sa loob ng labinlimang minutong lakaring ito, napapagana ko ang aking imahinasyon tulad ng pagnanais na mawala nalamang ang lahat ng makakasalubong ko at maging malinis sa mga tao at mga sasakyan ang nilalakaran ko.. Naiisip ko rin kung ano kaya ang mga iniisip ng mga tao na nakaksalubong ko at doon ako nagsisimula na gawan sila ng mga dialogue na nakakatawa..Kung minsan naman ay kinakausap ko nalamang ang aking Bestfriend na si Jesus..la lang! kamustahan.
Marahil noong una ay hindi ko naeenjoy ang paglalakad ng mag-isa tuwing umaga, pero ngayon, tila nakakitaan ko na ito ng kakaibang kaligayahan.. praktikal at tama lamang marahil ito sapagkat mahigit dalawang taon ko pa itong gagawin sa bawat araw na gagawin ng Diyos...*Buntunghininga... Good luck sa akin!
Miyerkules, Nobyembre 10, 2004
Pahimis
Papuri!! May Blog na ako..
Ang salitang Pahimis ay nangangahulugan na "Pasasalamat" o thanksgiving. At kaugnay nito ay nais ko munang ialay ang entry na ito sa pagpapasalamat sa isang taong naging responsable sa aking pagsusulat dito.. kay Sedricke .. sapagkat kung wala siya ay wala akong blog ngayon..Naks! Pang-awards night..
Hemingways, saka nalamang po ang ating kwentuhan sapagkat wala pa pong inspirasyong dumadapo sa aking isipan... hanggang sa muli...
Abangan...c,")